Ὅταν πενθοῦμε
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Ὀκτωβρίου 2017, Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. ζ΄ 11-16)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.
(Λκ. 7, 11 – 16) 8 Ὀκτωβρίου 2017
«...ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ»
Τραγικό τό σκηνικό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περι- κοπῆς. Μία χαροκαμένη μητέρα ὁδηγεῖ τό μονάκριβο παιδί της στήν τελευταία του κατοικία. Λόγια δέν βρίσκονται νά περιγράψουν τόν πόνο της. Βουβός ὁ λαός στέκει στό πλευρό της. Κοντά της, ὅμως, ἔρχεται ὁ λυτρωτής τοῦ πόνου καί νικητής τοῦ θανάτου, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Μ’ ἕνα Του λόγο τῆς δίνει καί πάλι τή χαρά. Μ’ ἕνα Του πρόσταγμα ἀνασταίνει τόν υἱό της καί τόν παρα- δίδει ὁλοζώντανο στήν ἀγάπη της. Ὁ λαός σάν τό χορό ἑνός ἀρχαιοελληνικοῦ δράματος ὁδηγεῖται μ’ ἕνα στόμα στό συ- μπέρασμα: «ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ». Αὐτό τό «ἐπεσκέψατο» κρύβει χίλια νοήματα, κρύβει ἕνα μοναδικό στήν ἱστορία τοῦ σύμπαντος μεγαλεῖο.
«Ἐπεσκέ- ψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ» σημαίνει κατ’ ἀρχήν ὅτι ὁ Δη- μιουργός τοῦ κόσμου γεφύρωσε τό χάσμα μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου. Οἱ ἄνθρωποι στή ζωή τους βάζουν πολλές διακρίσεις. Χωρίζονται σέ πλούσιους καί φτωχούς, σέ ἐπι- φανεῖς καί ἄσημους, σέ μορφωμένους καί ἀγράμματους, σέ ἐνάρετους καί ἁμαρτωλούς. Πολλές φορές βάζουν μεταξύ τους διακρίσεις μέ βάση τίς πολιτικές τους πεποιθήσεις ἤ μέ βάση τό χρῶμα τοῦ δέρματός τους ἤ μέ βάση τή φυλή τῆς καταγωγῆς τους. Κάθε διάκριση στό ἀνθρώπινο ἐπίπεδο εἶ- ναι κάτι ἀνόητο. Ὅλοι εἴμαστε κάτω ἀπό τόν ἴδιο παρανο- μαστή. Ὅλοι εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι εἴμα- στε παιδιά τοῦ ἴδιου Πατέρα. Ὅλοι εἴμαστε πεπερασμένοι, πρόσκαιροι, ἐφήμεροι καί μηδαμινοί. Ἡ μόνη πραγματική διαφορά πού ὑπάρχει εἶναι ἡ διαφορά μας μέ τό Θεό. Ἡ δι- αφορά κτιστοῦ καί ἀκτίστου. Ἐμεῖς εἴμαστε κτιστοί, Ἐκεῖ- νος εἶναι ὁ ἄκτιστος. Ὅταν τό χωνέψουμε αὐτό, θά πάψου- με νά βλέπουμε τόν κάθε συνάνθρωπό μας ἀπό διαφορετική ὀπτική γωνία. Ὁ Θεός μέ τό «ἐπεσκέψατο» τῆς σημερινῆς περικοπῆς γεφυρώνει ἀκόμη καί αὐτή τή διαφορά. Ὁ Ἄκτι- στος κτίζεται, ὁ Ἀχώρητος χωρεῖται, ὁ Ἀναφής ψηλαφεῖται, ὁ Ἄχρονος εἰσέρχεται στό χρόνο, γιά νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο μόνον ἀγαθό μπορεῖ νά γεμίσει τή ζωή του. Ἐπισκέπτεται τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός καί τοῦ χαρίζει ἀθανασία, κάθαρση, καί γνώση. Ἀθανασία, διότι ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτής γίνεται πρωτότοκος τῶν νεκρῶν. Καταστρέφει τά δεσμά τοῦ θανάτου καί ἀνοίγει τό δρόμο τῆς ἀναστάσεως γιά τούς θνητούς, μέ τή δική Του ἀνάστα- ση. Ὅπως ἐκεῖνος ἀναστήθηκε, ἔτσι καί ὅλοι μας θά ἀνα- στηθοῦμε, γιά νά ζήσουμε στή χαρά Του γιά πάντα. Κάθαρση, διότι μέ τήν ἐπίσκεψή Του στήν ἀνθρώπινη φύση μας τήν ξεσκονίζει ἀπό τή στάχτη τῆς ἁμαρτίας. Φοράει τή φύση μας καθαρή χωρίς ρύπο ἤ ρυτίδα ἤ κάτι ἄλλο ἀρνη- τικό. Μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο ὁ ἄνθρω- πος μπορεῖ νά καθαρίσει τήν ὕπαρξή του, διότι πρότυπό του πλέον εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐλευθερώνεται ἀπό τήν κατάσταση τοῦ κακοῦ, ὅταν ὁ Θεός τήν κάνει ἔνδυμά Του. Γνώση, διότι πρίν ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στόν κό- σμο ὁ ἄνθρωπος ἦταν καταδικασμένος νά τρέχει στά μο- νοπάτια τῆς ἀγνωσίας καί τῆς πλάνης. Τό ψεῦδος εἶναι ὁ πρῶτος καρπός κάθε ἀνθρώπινης προσπάθειας γιά γνώση. Ἡ ἀλήθεια ἦταν κάτι ἄγνωστο, κάτι ἄπιαστο. Ὁ ἄνθρωπος θεοποίησε τά κτίσματα, λάτρεψε τά μάρμαρα, τίς πέτρες καί τά εἴδωλα καί ὑποτάχθηκε στά ἀνομολόγητα πάθη τῶν ἀμέτρητων θεῶν του. Μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στόν κό- σμο ἐλευθερώνεται ἀπό τήν ἄγνοια, γνωρίζει τήν ἀλήθεια τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς χαρᾶς. Τό πνεῦμα του ζωη- ρό καί χαρούμενο τρέχει στούς δρόμους τῆς ἐπιστήμης, γιά νά γνωρίσει τήν κτίση, ὄχι ὅμως γιά νά τή λατρεύσει, ἀλλά γιά νά θαυμάσει μέσα της τήν παρουσία καί τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. «Ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ». Μᾶς ἐπισκέπτε- ται καί σήμερα ὁ Θεός. Ποτέ δέν ἄφησε ὁ Κύριος τό λαό Του ὀρφανό. Μᾶς ἐπισκέπτεται μέ τά μυστήριά Του. Χα- ρίζει καί σέ μᾶς ἀνάσταση, κάθαρση καί γνώση. Ἄς τά δε- χόμαστε μέ εὐγνωμοσύνη αὐτά τά δῶρα Του. Στή δική Του ἐπίσκεψη ἄς Τοῦ ἀφιερώνουμε τήν ὕπαρξή μας, γιά νά τήν παίρνει στά χέρια Του καί νά τήν ὁδηγεῖ στή σωτηρία.
Ἀμήν.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου